شب قدر، شبی که باید به یاد روی محبوب عزیز، آن یار پنهان رخسار، با دردمندی‌های عاشقانه نالید و دیدار او را از خدای طلبید.

.

.

.

شب قدر، شبی که شیاطین در بند اسارتند و آدمیان ایمن از آنها.

.

.

.

شبی که در آن خطاب می‌آید: کجایند جوانمردان شب‌خیز که در آرزوی دیدار، بی‌خواب و بی‌آرام بوده‌اند و در راه عشق شربت بلا نوشیده‌اند، تا خستگی ایشان را مرهم گذاریم و اندر این شب قدر ایشان را با قدر و منزلت گردانیم؛ که امشب، شب نوازش بندگان است و وقت توبه گنهکاران.

.

.

.

شبی است که «لیله البراتش» خوانند: دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند و اندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی آن شب قدر که این تازه براتم دادند

.

.

.

شب قدر، فصل نزول آیات رحمانی بر بوستان جان‌های روحانی است.

.

.

.

شب قدر، گاه رویش جوانه‌های الغوث الغوث بر عرصه لب‌های تائب است.

.

.

.

شب قدر، بهترین منزلگاه نیایش‌گران سرسپرده به مهر حق است.

.

.

.

شب قدر، وقت شناخت قدر خویش است.

.

.

.

شب قدر، بهترین گاه آرایش صحیفه دل مؤمنان به زیور ذکر خداست.

.

.

…….